Bu sabah hava gri, yagmurlu, sehir uykulu.. otobusle ise gidiyorum.. icimde bir bosluk duygusu, bir ic sikintisi.. trafik ilerlemiyor.. cepten Bekir Coskunun yan yan yuruyen insanlarla ilgili yazisini okumusum az once.. grilik artiyor.. uyku cokuyor ustume.. zaman anlamini kaybediyor, yerimizde duruyoruz oylece.... Ve birden bire, bir sarkiyla igne batirilmis gibi kendime geliyorum.. sofor durak anonsu yapmak icin kullandigi mikrofonu acmis, sarki soyluyor.... ”du doooo di doooo dooooo … I am singing in the rain..just singing in the rain.. I am happy again….. dancing in the rain… Everyone from the place come on with the rain……I've a smile on my face…singing and dancing in the rain” ve harika bir ses, tenor, opera sanatcisi olsa gerek.. bir anda otobusun tum enerjisi degisiyor ve keyifli bir konser salonuna donuyor ortam.. Herkes cin gibi, gulumsemeler carpiyor birbirine.. I am singing in the rain..just singing in the rain.. trafik hic acilmasa.. bu konser biraz daha surse… o kadar guzel ki.. sevincten ve saskinliktan herkesin agzi kulaklarinda.. ve bittiginde bir alkis bir alkis.. herkes ayni duygulari paylastigi icin olsa gerek insanlar birbirine gulumsuyor, konusuyor.. icim kahkahalar atiyor.. sevincten zipliyor ruhum.. trafik aciliyor ve iste geldim.. tesekkurlerle ve koca bir gulumsemeyle iniyorum on kapidan.. yagmur yagiyor ve yagmurda sarki soyluyorum..
Azicik cesaret, biraz yaraticilik, ve istekle kendisinin ve en az 40 kisinin dunyasini 1 saniyede karanlik griden isiga donusturen bu adama minnettarligimi ve sevgimi gonderiyorum.. 13.KASIM.2012